Sinds 1944, toen de bijbehorende kerk werd opgeblazen, staat deze pastorie in Kessel er wat eenzaam bij.
Het is alsof mijnheer pastoor zijn parochie de rug toegekeerd heeft: Zijn woning gaat verborgen tussen de bomen en zijn voordeur kijkt uit op de dijk. De tuin met de boomgaard is bijna groot genoeg om zelfvoorzienend te zijn en aan de rand van het terrein ligt bovendien iets dat op het restant van een slotgracht lijkt.
Dat kan niet de gracht van het verdwenen Hof van Kessel geweest zijn, want dat kasteel lag iets verderop, maar wat is het dan wel? Wie heeft nog herinneringen aan het oude Kessel en weet nog hoe de situatie was vóór de oorlog, of misschien zelfs voor de kanalisatie van de Maas? En wie weet waarom de pastoor van Kessel die “slotgracht” nodig had?
dhr. Meel (telefonisch)
zei op 11 mei 2017 om 11:09
Volgens mij is deze ''slotgracht'' een vroegere brandput toen er nog geen waterleidingen waren aangelegd. Een dergelijke brandput heeft namelijk ook bij het kasteel in Megen gestaan.
Paul Lucas
zei op 12 mei 2017 om 11:51
Nee, zeker niet. Dit was een visgracht voor de pastoor destijds, zodat er op vrijdag vis beschikbaar was. Zie artikel in de Maaskroniek van de Heemkundekring Maasdorpen.
P. Lucas (telefonisch)
zei op 12 mei 2017 om 20:13
De heer P. Lucas, die meer dan 40 jaar in de pastorie gewoond heeft vertelde ons telefonisch over dit gebouw. Een van de eerdere bewoners was bijvoorbeeld de bekende pastoor Hendrik Roes:
Roes was de oprichter van het landbouwkundig weekblad Rust Roest, dat op zijn hoogtepunt in een oplage van 30.000 stuks werd verspreid.
Voorts vertelde de heer Lucas dat de kastanjeboom die we hier nog achter de pastorie zien oprijzen enige jaren geleden noodgedwongen omgezaagd moest worden, maar dat de tuin op dit moment nog steeds 12 bomen rijk is, die officieel als “monumentaal” te boek staan.
De kerk is tijdens de Tweede Wereldoorlog vernield, maar op het nog wel bestaande kerkhofje naast de pastorie, ligt nog steeds een Schotse soldaat begraven.
En tenslotte wilde hij ons vooral vertellen dat de in het verhaal genoemde “slotgracht” helemaal geen slotgracht is, maar gewoon een visvijver.
In die vijver zwom dus de verse vis die de pastoor op de vrijdag, als vlees verboden was, placht te eten. Een vrij zeldzaam verschijnsel overigens: in heel Brabant zijn slechts 3 pastorieën te vinden die voorzien zijn van zo’n vijver.
