In 1973 kwam ik in Tilburg studeren en daar beleefde ik ook mijn coming-out. Hoe is dat eigenlijk gegaan? Mij werd gevraagd dat op papier te zetten voor een bijeenkomst in september 1979 over seksualiteit aan de toenmalige Hogeschool van Tilburg, nu Tilburg University. Het was een cyclus over 'anders denken over seksualiteit'. Het was een middag over dit thema voor vooral nieuwe studenten. Hieronder mijn bijdrage:
Foto: Ton Teunissen
Opeens word je gevraagd een stuk van je studentenleven op te schrijven. Waarom ik? Ik ben homo, oftewel flikker dan wel poot. Namen genoeg, maar begrip? Homo word je niet, dat ben je vanaf je geboorte. Maar hoe merk je dat je homo bent, als er in je opvoeding en maatschappelijke omgeving homoseksualiteit nog steeds wordt doodgezwegen?
Ik keek als puber wandelend op straat wel meer naar knullen dan naar meisjes en dat is gelukkig zo gebleven. Nu ben ik 25 en kijk weer eens terug. Hoe ging dat?
Ik was 19 en ging nogal eens naar een gewone( lees hetero) kroeg in mijn geboorteplaats en ontmoette dan een plaatsgenoot, die samen met een vriend was. Ik raakte met hen aan de praat, na zelf de spanning overwonnen te hebben om met 'zo iemand' te spreken. Hij woonde in Amsterdam en daar was ik nog nooit geweest. Ik werd uitgenodigd precies in dat weekend, waarin ik als student voor het eerst in Tilburg zou blijven. Mijn ouders kwamen van dit uitstapje natuurlijk niets te weten. Ik bleef in Tilburg, zgn. studeren. Ondertussen met schrik in de benen naar Amsterdam. Daar werden door Tom mijn ogen geopend. Ik was homo, daar was geen enkele twijfel meer mogelijk. Hoe ik dat weet? Mijn altijd al verborgen gevoelens worden hier gewoon uitgesproken.
Toen ik eenmaal terug in Tilburg was, wist ik het wel. Ik was dus ook zo’n homo; moest ik nu op eens tegen m’n zin in, met tasjes gaan zwaaien en met mijn kont gaan draaien? Nee en nog eens nee. Dat waren weer eens vooroordelen van de alom bekende maatschappij.
De soos van LHBTI-organisatie COC aan de Koestraat, 1980 (bron: Regionaal Archief Tilburg / Archief COC Tilburg en Breda en omgeving, nr. 1790001)
Ik moet me dus hier doorheen slaan en zocht dus andere homo’s op. Maar waar vind je homo’s? Op straat kun je ze niet aanwijzen, dus moet je een organisatie opzoeken. De studentenarts wist raad. Er was een werkgroep homofilie en er was het COC. Dat blaadje, het voorlichtingsblaadje, dat ik in de introductieweek ontvangen had, had ik allang weggegooid. Want dat was ik toch niet?
Maar je gaat toch niet zomaar naar een werkgroep homofilie toe, als bij een student op de koffie. Na veel dralen en andere afspraken belangrijker vinden, heb ik toch de stoute schoenen aangetrokken. Ik ging naar binnen en er zaten jongens en meisjes gewoon in een groep bijeen. Ik kreeg meteen een kop koffie en werd aan de anderen met enthousiasme voorgesteld. Ik voelde me meteen thuis. Ben ook geregeld naar de maandelijkse bijeenkomsten geweest. Daar kwam ik ook mijn eerste vriend tegen. Hij had mooie donkerbruine ogen en leuk lang haar. Ook was hij lekker slank.
Ik kon de hele wereld aan. Meteen een stel kennissen erbij van de werkgroep.
Nu tenminste praten over seksualiteit, gevoelens naar andere mensen, het invullen van een relatie, of gewoon lekker over jezelf. En natuurlijk actie tegen vooroordelen. Heel wat anders dan praten over collegestof, docenten, auto’s en lekkere meiden! Het is een groeiproces, waarvan je zelf het tempo bepaalt.
In Tilburg zat ik dus goed. Maar hoe nu thuis? Mijn ouders wisten nog steeds van niks. Moeder vroeg nog wel eens: 'nog geen verkering'?
Steeds weer andere smoesjes. Mijn broers en zussen wisten wel dat ik homo was. 'En wat dan nog?' zeiden ze, als je maar gelukkig bent. Daar kon ik dus ook over mijn homo-zijn praten. Een geweldige steun die je ook nodig hebt.
'U bent gelukkig niet de enige homofiel'. Oproep van de Werkgroep Homofilie Tilburg, waar Martin toen lid van was. (Bron: archief Werkgroep Homoseksualiteit Tilburg / collectie Regionaal Archief Tilburg)
Ook was ik doorgedrongen in de activiteiten van het COC, voorlichting geven en natuurlijk aan medestudenten, vrienden en goede bekenden. Dat was wel hard nodig. Zij weten er meestal het meeste van.
'Maar joh, dat hadden we helemaal niet van jou verwacht'. Of van: 'ach, jij homo? Maar dat hadden we van jou niet gedacht'. Een stel van mijn vrienden ben ik kwijt geraakt. Zij konden er niet mee overweg.
Omdat ik een gewone knul ben, zonder de schijnbaar bij het homo-zijn horende verwijfdheden. Of: 'je bent helemaal niet vrouwelijk'. Nee, dat klopt, moet dat?
Ik ben lekker homo, ondanks de enorme moeite die het me heeft gekost om dit nu te kunnen zeggen. De gevoelens komen er toch wel uit. Als ik toch op de wensen van mijn maatschappij was ingegaan, dan was ik misschien niet nu, maar straks zeker, een getrouwde homo met alle ellende vandien.
Een klein jaar geleden ontmoette ik op een verjaardagsfeest een ontzettend lieve knul. Iets slanker dan ik, met enorme mooie ogen en lekker donker haar. Maar wat veel belangrijker is, dat dit de eerste knul is die gewoon om me geeft en ik om hem. We gaan niet samenwonen, maar zien elkaar drie à vier dagen in de week.
Ik ben enorm van deze knul gaan houden en kan alles aan hem kwijt.
Lekker toch om homo te zijn! Vooral omdat vrienden om mij heen mij kennen, zodat ik niet meer stiekem een relatie hoef te hebben en zeggen 'ik heb een vriendin'.
Ook heb ik mijn ouders ingelicht. Zij waren niet enthousiast en ik werd ook niet binnengehaald als een held. Maar dat hoeft ook niet. Ze mogen me, samen met mijn vriend en dat is het belangrijkste.
