Tieske de klompenmaker

Klompen heeft hij altijd aan, behalve ‘s nachts. Schoenen zijn voetenbedervers, zegt hij. Hij ging ermee naar school en naar de kerk maar ook naar de meid! Alleen toen hij trouwde had hij zwarte schoenen aan, maar die staan nu alweer jaren in de bedstee op de bovenste plank!

Klompen maken was zijn vak, dat kon hij als geen ander. In Udenhout had je veel klompenmakers en je kon er werken bij Bouwens, Bertens (dun Brem) of het klompenfabriek. Het klompenfabriek is het eerste gestopt en het laatste Jo en Sjef Bertens. Die konden het nog even volhouden, ze werkten halfautomatisch en hun vrouwen hadden ieder nog een winkel er bij.

Wij woonden in de Kuilpad en als het goed halfzeven was hoorde je ze aankomen op de klompen, zeker als het gevroren had, want om zeven uur begonnen ze in de zomer en in de winter wat later.

Ties was getrouwd en had vier kinderen, allerhande vee en een grote tuin. Zijn kinderen waren hem alles. ‘s Zaterdags was hij op het voetbalveld te vinden met zijn jongens die moesten spelen, maar tevoren had hij al de netten gehangen en de strepen getrokken; dit heeft hij jaren gedaan, tot de kinderen getrouwd waren en hij AOW had. Zijn 60-jarige bruiloft had hij groots gevierd met al zijn kinderen en kleinkinderen. En van hun kinderen kregen ze een 10-daagse bootreis cadeau. Dit was de eerste vakantie van hun leven.

Of dit allemaal teveel is geweest voor moeder, feest en daarna vakantie, dat weet hij niet. Op een morgen kort erna hadden ze vroeg gegeten en wilden ze boodschappen gaan doen. Maar bij het tafel afvegen zakte moeder in elkaar, hij schrok. Direct werd ze naar het ziekenhuis vervoerd met een hersenbloeding.

Na een week kwam ze weer langzaam bij. Haar grote ogen spraken boekdelen, je zag dat ze iets wilde zeggen of vragen maar er kwam geen geluid uit. De wederzijdse wanhoop die dat opleverde was met geen pen te beschrijven. Ze kon helemaal geen geluid meer uitbrengen en amper bewegen.

Elke dag ging Ties al vroeg informeren hoe ze de nacht was doorgekomen. Hij was er van 8 tot half 12 en in de middag weer van half 3 tot 5. Hij hielp haar met alles. De zusters waren er blij mee als Ties er was.

Op een morgen kreeg hij te horen dat ze een onrustige nacht had gehad. Ze had verhoging en de huisarts was langs geweest. Hij constateerde een zware longontsteking met hoge koorts, ze had het erg benauwd. De andere dag was het een klein zielig hoopje geworden, eten wilde ze niet en Ties mocht en kon niets doen. Wat vond hij dat erg en het ergste vond hij, Ze keek mij aan met vragen in haar ogen en ik begreep haar niet, ik kon haar ook niet helpen of verstaan. Wat ging er allemaal in haar om? Wat was ze toch ziek en sliep ze veel. De dagen duurden lang en hij ging er al later heen. Hij verzorgde eerst de konijnen en de kippen en ging erheen als de dokter geweest was.

Terwijl hij bij het kippenhok stond te peinzen hoorde hij de telefoon: of hij snel naar het verzorgingscentrum wilde komen. De arts wachtte hem al op en zei: Het gaat niet goed met uw vrouw, wij zouden het verstandig vinden dat de kinderen gewaarschuwd worden, maar dat zal de zuster wel voor U doen, dan gaan wij naar binnen. Ze lag met grote ogen op hem te wachten. Haar hand bewogen iets voor hij bij haar was. Dit had hij lang niet gezien, hij nam haar hand vast en huilde en zag hij het goed? Er vloeide ook een traantje over haar wang zó op het kussen. Mamma, Mamma toch, was het enige wat hij uit kon brengen en terwijl hij haar hand vasthield passeerde hun leven in vogelvlucht. De eerste ontmoeting, de eerste kus, de verbouwing van hun huisje van Opa waar ze gingen wonen, de trouwdag en hun eerste kindje. Maar ook de vreugde van hun kinderen! O wat hadden we toch een prachtig gezin.

En terwijl hij zo zijn gedachten volgde ging de deur zachtjes open en kwamen een voor een de kinderen binnen, ze schrokken. Wat hadden ze veel verspeeld, zeiden ze. Maar wat ze niet gezien hadden is, waar de zuster hen op attent maakte. Haar ademhaling werd trager en stokte af en toe, ook werd ze witter. Ze hielden elkaar vast en leefden mee. Er kwam een diepe zucht en Mamma stierf met een blijde glimlach op haar gezicht!

De kinderen hebben voor een heel mooie uitvaart gezorgd, die nog lang in ons geheugen zal blijven voortleven.