Vught is van oudsher een forensendorp waar de rijkeren zich terugtrokken, weg van de drukke en stinkende stad. Vooraanstaande families als Van Rijckevorsel, De la Court, Zinnicq Bergman en Fentener van Vlissingen waren er gevestigd. Toch waagde dit ‘oude geld’ zich in de begintijd niet aan een automobiel, dat kwam pas later.
Vóór 1906, als de provinciale kentekens worden ingevoerd, rijdt er maar één auto in Vught en die is het eigendom van een typisch voorbeeld van wat toen werd gezien als ‘nouveau riche’: de machinefabrikant Henri Grasso (1863-1944).
Zijn vader was begonnen als smid in Den Bosch en werd gaandeweg ‘Fabrikant in stoomwerktuigen’. Zoon Henri neemt in 1887 als 24-jarige de leiding over van het bedrijfje – er werken dan 18 mensen - en vanaf dat moment gaat het hard. De goede contacten met de Osse margarinefabrikanten Van den Bergh en Jurgens zorgen voor vele orders, de fabriek wordt te klein, uitbreidingsmogelijkheden in Den Bosch ontbreken en in 1896 verhuist Louis zijn bedrijf naar Vught. In 1913 keert de fabriek terug naar Den Bosch, er werken dan honderden mensen.
Henricus Adrianus Maria Grasso was een technisch begaafd man, hij ontwikkelde de koelmachines waarmee het bedrijf uiteindelijk internationale faam zou bereiken. Zijn belangstelling voor auto’s is dan ook niet verwonderlijk. In 1903 kocht hij een Belgische auto, een Linon van maar liefst 10 PK en werd hij ook meteen lid van de Nederlandsche Automobiel Club. Als rijkskenteken kreeg hij nummerbord 979. Als in 1906 de provinciale kentekens worden uitgereikt, blijkt hij de houder van twee nummerborden: N-124 en N-125.
Later, in de jaren zestig was de directeur van Grasso Louis van Heijst - een beminnelijke, statige man. Ik zie hem 's ochtends nog zitten, op de achterbank van zijn auto-met-chauffeur, neus in de paperassen. Stonden ze te wachten voor het stoplicht bij ons op het kruispunt in de Taalstraat, op weg naar de fabriek achter het Bossche station. 't Merk van de limousine herinner ik me niet, engels, 'n amerikaan? Met achtereenvolgens broers Herman, Giel en Stefan zaten we in Orthen op de R.K. zeeverkennerstroep Sint Joris met drie zonen Van Heijst: Jean-Paul, Peter en Igno. Hun vader zat in 1946 overigens in het comité van oprichting van St Joris, met o.a. de Vughtenaren Mr Corstens en notaris Stumpel. Geen geringe daad van opvoedkundige jeugdvorming, vorige zomer vierden we met oud en jong de feestelijke 70 jarig bestaansreünie :-)
Mariët Bruggeman
bhiczei op 13 januari 2017 om 14:15
Dat moet vast een gezellige reünie geweest zijn Robert. Daar zou dhr. van Heijst trots op geweest zijn, dat hij met zijn mede-initatief voor zo'n lange geschiedenis van de zeeverkennerstroep zou zorgen.
Frans Willekens
zei op 7 februari 2017 om 19:43
Louis van Heijst reed in de 50 er jaren een donkergroene Engelse
Armstrong Siddeley Sapphire.
Ik kan me de auto met het aparte leeslampje boven de achterbank nog goed herinneren!
robert mens
zei op 7 februari 2017 om 21:00
Da's heel exact, Frans, net zoals ik je vader destijds in z'n apotheek bezig zag. Zoek in deze pagina's maar 's naar m'n herinnering nav Marktveld, Bedaux, drogisterij van Oers. Ook trefwoord Dorpsstraat moet je leiden naar wat ik opmerkte over je reunie initiatief van onlangs. Kortom, we komen elkaar vast weer 's tegen :-)
Bertie Geerts
zei op 19 januari 2019 om 13:15
Henri Grasso blijkt wel een scheurneus te zijn. Hij reed te hard op de weg van ’s-Hertogenbosch naar Vught en daar komt nog bij dat hij twee dames bijna omver reed, zij konden ternauwernood opzij springen. In december 1906 vonnist het kantongerecht: een jaar ontzegging van de rijbevoegdheid.
Vóór 1906, als de provinciale kentekens worden ingevoerd, rijdt er maar één auto in Vught en die is het eigendom van een typisch voorbeeld van wat toen werd gezien als ‘nouveau riche’: de machinefabrikant Henri Grasso (1863-1944).
