Een persoonsverwisseling in de beschrijving van een foto in onze collectie leidde tot een uitgebreide biografische schets van de hand van prof. mr. dr. G.A.M. Strijards. De geportretteerde bleek drs. Hans van der Meijs te zijn. De tekst hieronder is een verkorte en bewerkte weergave van zijn verhaal. Wil je dat liever helemaal lezen? Klik dan hier.
Die foto toont drs. Hans van der Meijs in zijn tijdelijke functie van directeur van het Huis van Bewaring in Grave. Als gewoonlijk gekleed als de Britse gentleman die hij steeds wilde blijven: de regimentsstropdas voorzien van subtiel briljantje, de pochette koket uitpiepend boven de borstzak, het gilet zorgvuldig kleurend bij het geruite jasje van de welwillende heer van stand die het óók zonder Tom Poes heel best kon stellen. Een verschijning die men niet vaak tegenkomt in de Nederlandse gevangenisinrichtingen. Toen niet. En nu niet. Dat is precies, wat Van der Meijs beoogde.
Interim-directeur Drs J.G.P.M.F. van der Meijs van het Huis van bewaring in Grave (foto: Jean Smeets. Bron: BHIC)
Drs. Hans van der Meijs, afkomstig uit Breda, was wetenschappelijk medewerker aan de Katholieke Hoge School Tilburg van 1975 tot 1979. Hij ontwikkelde op eigen initiatief het vak “Internationaal strafrecht” en schreef er het eerste studieboek over. Daarbij bepleitte hij de noodzaak om een nieuw systeem te ontwikkelen voor de wederzijde rechtshulp in grensoverschrijdende strafzaken tussen de staten. Hij stelde voor dat West-Europese staten onder voorwaarden strafvorderlijk zouden mogen optreden op elkaars grondgebied. Dat was in de Koude Oorlog iets gedurfds, maar na de val van de Muur een stuk realistischer. In latere publicaties wordt nog steeds op deze voorstellen teruggegrepen. Ook op EU-niveau.
Verder hield Van der Meijs zich bezig met de strafbaarstelling van de "dierenmishandeling", het thema waarop hij promoveerde. Hij kwam met dit onderwerp veel op de radio, waarbij hij zich op humoristische wijze teweer stelde tegen de idee van de toekenning van zelfstandige rechten en plichten aan dieren. Die zouden dan als handelingsonbekwaam een curator of curatrice moeten krijgen. Dat was in deze periode een populaire denkwijze. Hans wilde "dierenmishandeling" in plaats daarvan strafbaar stellen als vergrijp tegen de publieke zeden of openbare moraal. Waarbij mensen, die aanstoot ondervinden in die zedelijkheid of in die moraal als direct belanghebbenden klachtgerechtigd zouden zijn. Die klacht zouden ze direct bij het Openbaar Ministerie moeten indienen, dat daarop tot vervolging zou moeten overgaan. Wie een hond bezit of onder zijn hoede neemt en het dier niet goed voedert, verzorgt, of behandelt, wie vee of andere dieren teelt of onderhoudt en er niet goed voor zorgt begaat een zelfde feit tegen de eerbaarheid. Aangifte- en klachtgerechtigde is hij die daarvan zijns ondanks getuige is.
Hoewel drs. J. van der Meijs aan de Hogeschool zich als een vis in het water voelde, trok de praktijk van alle dag hem toch méér. Hij werd kabinetschef van de procureur-generaal te Den Bosch in 1979. Daar kon hij, spin in het web, politieel optreden bij georganiseerde criminaliteit van bovenregionale strekking begeleiden, en zijn internationaal-strafrechtelijke oriëntatie inzetten, vooral bij de doorontwikkeling van internationale opsporingsteams in de grensregio's van het ressort (gebied) van het Gerechtshof ’s-Hertogenbosch en het opzetten van internationale rechercheteams in de streek rondom Maastricht. En ook hieraan besteedde hij menige wetenschappelijke publicatie.
Verder was hij hoofdredacteur van een feestbundel gewijd aan de cassatierechtspraak: De Derde Rechtsingang nader bekeken, aangeboden aan Cees Bronkhorst, vicepresident van de strafkamer bij de Hoge Raad der Nederlanden.
Zijn taalvaardigheid kwam Van der Meijs goed van pas toen hij Regionaal Directeur Gevangeniswezen Noord-Oost werd, waarbij hij onderscheidingen opspeldde, linten doorknipte en pensionado's huldigde. Een verantwoordelijke functie, die een integraal managementsprofiel veronderstelde. Tevens was hij directeur van Interpenitent, een vereniging voor de ontwikkeling van internationale penitentiaire standaarden, waaraan de verdragsstaten van het inmiddels opgerichte Internationale Permanente Strafhof zouden moeten kunnen voldoen.
