Voor elke aandoening is er een beschermheilige. In mijn geboortedorp Uden werd bij de Kruisheren St.-Odilia vereerd tegen oogziekten. Tot in de veertiger jaren werd rond 18 juli de Odiliaprocessie gehouden en ‘oogwater’ gewijd. In St.-Oedenrode werd in mei met een grote processie Sint Oda gevierd.
Op school kwam de lesstof van katholieke uitgeverijen, zoals Malmberg, de Fraters van Tilburg, de Zandmannetjes en van het R.K. Jongensweeshuis. Eén boekenreeks beschreef de jaarlijkse Roomse gebruiken en gebeurtenissen van een negen leden tellend Meierijs gezin (helemaal zoals thuis). Voor een verhaal zocht ik dát leesboekje.
Mij waren altijd de rood-zwartkleurige pentekeningen, waarin Fientje leed aan een oogziekte bijgebleven. Naast bezoek aan de dokter werd een noveen gehouden uit het Devotieboekje ter ere van St. Oda en ging men ter bedevaart naar Sint-Oedenrode.
Er volgde een missie van jaren aan speurwerk; ik bezocht Heemkundekring De Oude Vrijheid, de Katholieke Universiteit Tilburg, terwijl vrijwilligers leesboekjes doornamen van drukkerij Malmberg in Den Bosch en van de Fraters in Tilburg, echter zonder resultaat. Vragen naar de omslag kon ik niet beantwoorden: de boekjes waren altijd gekaft.
Bij de expositie over Mgr. Bekkers maakte ik kennis met twee dames die speciale belangstelling hadden voor een bezoek aan de Odakapel. Ik vertelde over mijn zoektocht naar het boekje, waarop een van de dames sprak: ‘dat heb ik bij me, het reist de hele wereld mee. Ik pak het even uit de auto, dan kun je het boekje bekijken en lezen’. Enthousiast stak zij bij binnenkomst het boekje omhoog, wat een mooie voorplaat en warempel vond ik daarin het gezochte verhaal, Fientje!
Ongelooflijk, hoe noem je zo’n geluk-makend moment? Een gevoel dat ik met háár kon delen! Na bijna zeventig jaar zag ik de roodkleurige pentekeningen en het flesje oogdruppels weer terug, fotografeerde enkele van het zeven bladzijden tellende verhaal. Met een handdruk bedankte ik Astrid hartelijk, gaf mijn visitekaartje en beloofde dit verhaal. Vóór vertrek een foto, háár specifieke zoektocht is niet uitgesproken, maar ‘n ontmoeting in een Godshuis is iets heiligs.
Thuis googelde ik met de verkregen informatie en vond bij Antiquariaat Boekhandel Boom in Roermond het gezocht exemplaar. De volgende morgen was ik de eerste klant en kocht de driedelige serie, een uitgave uit de veertiger jaren. Dolgelukkig las ik het verhaal, handelend in de tijd van het Rijke Roomse leven. De dag kon niet stuk en ik bezocht in Roermond ook ‘De Handjes’ op de begraafplaats. Uitgegeven door Malmberg, gedrukt bij Teurlings Grafisch Bedrijf in Den Bosch en de Kerkelijke goedkeuringen vermeld.
De volgende dag bezocht ik de Odakapel en vergeleek de pentekeningen uit het boekje. Het rustaltaar voor de kapel heeft in 1966 plaatsgemaakt voor het graf van Mgr. Bekkers. Wat een bezoek toch teweeg brengt: na het zwemdiploma van de Monseigneur van die middag, werd met de volgende ontmoeting weer één wens vervuld. Rooijenaren! uw dorpsgenoot Theo Sonnemans zegt: “Toeval bestaat niet, het komt naar je toe”. Ook hier kwam het naar me toe!
*De hier afgebeelde voorplaat en pentekeningen zijn uit het boekje Broertjes en Zusjes, een uitgave van Malmberg 's-Hertogenbosch.
Astrid van den Berg Paalvast
zei op 28 juni 2016 om 20:15
Op de eerste plaats; toeval bestaat niet. Of eigenlijk jawel, iets kan je toe vallen.
Intens dankbaar ben ik voor de toevalligheid dat ik precies op dat moment, op die dag, op die plek was. In St Oedenrode. Dat ik en een vriendin die ik bezocht in Den Bosch besloten om samen de kapel te gaan bezoeken. Omdat ik dat al zó lang wilde. Vanwege het verhaal in het boekje wat mij als kind zo geraakt heeft en altijd in mijn geheugen is blijven hangen. Vanwege Vrouwe Oda.
En dat ik het boekje bij me had. Dat o zo katholieke iets-voor-mijn tijd-lagere-school-verhalenboekje. Wat ik al zo'n 45 jaar niet weg kan doen. Het boekje dat mee reisde bij al m'n verhuizingen, óók naar Canada en terug. Het boekje wat 'toevallig'in de auto lag toen ik deze ontzettend aardige mijnheer tegen kwam. In die kerk in St Oedenrode.
Wat zijn dat toch een inspirerende en vervullende momenten wanneer je iemand blij kan maken met iets wat jou he-le-maal niets kost. Een gebaar, een (aan)raking, een blik, het zijn van die kleine grootse dingen.
Wat ontzettend fijn om dit verhaal nu te lezen. En terug te denken aan de gelukkige schittering in de ogen van mijnheer de Groot.
Het moest zo wezen.
Rini de Groot
zei op 29 juni 2016 om 08:15
Astrid, wat een fijne bijzondere reactie, het raakt mij.
Er is toch iemand die ons sámen naar dit punt bracht, een onvergetelijke dag.
Gedreven hierbij denk ik vooral aan mijn overleden echtgenote, bijna dagelijks
gestuurd met als resultaat een geslaagde dag of onderneming.
Ook zij wilde culturele objecten bezoeken en neem dan aan dat zij daarbij,
ook op dat moment ongezien aanwezig was, misschien ook nog door St. Oda zelf
ik ga haar daar extra voor bedanken.
Er wordt nog ërgens” met ons meegedacht, ondanks ik niet meer zo gelovig ben.
Astrid, bedankt voor de fijne woorden en nogmaals de woorden uit het verhaal:
‘een ontmoeting in een Godshuis is iets heiligs.’
Lisette Kuijper
bhiczei op 29 juni 2016 om 10:30
Prachtig om te lezen, dit verhaal! Het heeft inderdaad vast allemaal zo moeten zijn. Bedankt Rini en Astrid voor het delen van jullie bijzondere ontmoeting!
Rini de Groot
zei op 5 juli 2016 om 14:57
Ook was er een Zuster Oda in St. Oedenrode. Mijn Broer was Missionaris in
Congo op de missiepost was ook een klooster gevestigd van de Zusters van
Asten. Daarbij was een Zuster Oda, (van de Heiden) uit St. Oedenrode.
Op het moment dat mijn broer op vakantie was werden natuurlijk haar
ouders bezocht wonende op de Boskant. Om haar ouders en familie een
indruk te geven van de Congolese leefomgeving, werd er in de zestiger
jaren op de Ollandseweg in de koeienstal een diapresentatie gegeven.
Op school kwam de lesstof van katholieke uitgeverijen, zoals Malmberg, de Fraters van Tilburg, de Zandmannetjes en van het R.K. Jongensweeshuis. Eén boekenreeks beschreef de jaarlijkse Roomse gebruiken en gebeurtenissen van een negen leden tellend Meierijs gezin (helemaal zoals thuis). Voor een verhaal zocht ik dát leesboekje.
Thuis googelde ik met de verkregen informatie en vond bij Antiquariaat Boekhandel Boom in Roermond het gezocht exemplaar. De volgende morgen was ik de eerste klant en kocht de driedelige serie, een uitgave uit de veertiger jaren. Dolgelukkig las ik het verhaal, handelend in de tijd van het Rijke Roomse leven. De dag kon niet stuk en ik bezocht in Roermond ook ‘De Handjes’ op de begraafplaats. Uitgegeven door Malmberg, gedrukt bij Teurlings Grafisch Bedrijf in Den Bosch en de Kerkelijke goedkeuringen vermeld.
