Een jonge driftkop uit Gemonde

Dat ‘oordeel des onderscheids’ voor kinderen onder de zestien jaar kwam voort uit art. 39 (1) van het Wetboek van Strafrecht uit 1886. Kinderen tussen de tien en zestien jaar oud moesten, om strafbaar te zijn, naar het oordeel van de rechters “met oordeel des onderscheids” gehandeld hebben.

Jan Schellekens was op 30 juni 1866 met een groepje jongens eropuit gegaan om vogelnestjes uit te halen, wat in die tijd een geliefde bezigheid was. Jan had daarbij zijn negenjarige neefje Marinus met een klomp op het hoofd geslagen toen deze iets ontkende. Hij had de klomp pas gebruikt toen klappen met de vlakke hand niets hadden opgeleverd. Tussen het linkeroog en het oor kwamen die drie slagen hard aan, want het kind viel achterover in een droge sloot en bleef daar liggen.

Jan verbood zijn broer, Simon, iets over het voorval thuis te vertellen en had hem twee knopen gegeven als zwijggeld. Toen Marinus in de avond nog niet thuis was, ging zijn vader naar hem op zoek, maar kon hem nergens vinden. De ochtend daarop gingen ook anderen, onder wie de jeugdige dader zelf, op zoektocht. Jan stuurde zelfs de inmiddels gearriveerde marechaussee de verkeerde kant op.

Pas na verloop van tijd vond men het lichaam van de doodgeslagen Marinus. Onderzoek door een arts stelde vast dat de klomp een hersenbloeding had veroorzaakt, waaraan de jongen vrijwel onmiddellijk moest zijn overleden. Omdat de dader nog geen twaalf jaar was, kon hij alleen een tuchthuisstraf krijgen. De officier van justitie eiste vier jaar, de rechtbank gaf hem op 21 augustus 1866 twintig maanden.