Heilig Hart Ziekenhuis

Ik heb als verpleegkundige jaren in verpleeghuis Madeleine gewerkt. Dus kan mij deze zolder nog goed herinneren. Ingedeeld in bezigheidstherapie tevens werd hier fysiotherapie gegeven. Het was knus, te bereiken via een trap, maar voor rolstoelers middels een erg langzaam werkende lift. Aangezeten aan lange tafels kon zich men bezighouden met allerlei activiteiten. Maar vaak heb ik gedacht, als hier brand uitbreekt is het hek van de dam. Dan zitten we met zijn allen in de val. Natuurlijk waren er voorzorgsmaatregelen getroffen, maar of dit afdoende zou zijn geweest bij calamiteiten?? Ook werden op de zolder feesten gevierd, o.a. St. Nicolaasbezoek. Toch was het vaak krap betreffende de ruimte, zeker omdat rolstoelers meer ruimte nodig hadden dan lopende bewoners. Daglicht kwam er weinig binnen, dus de gehele dag branden alle lampen. Een lopende bewoner van de zonnebloemafdeling had de functie van liftboy. er hing altijd een gemoedelijke sfeer, en men had weinig eisen, maar er was veel aandacht voor de bewoner. We spreken nu over de jaren 1977-1986. Er waren toen nog enkele nonnen in dienst als ziekenverzorgster. In 1986 is de nieuwe Madeleine in de Velgertstraat in gebruik genomen, en bleef de zolder achter, waarschijnlijk met een nieuwe bestemming.

Beste Marius, dank je wel voor je mooie en betrokken verhaal.
Hier spreekt toch heel duidelijk de verpleger in hart en nieren.
Mooi om zo'n sprekende beschrijving te mogen lezen; we kunnen ons volledig verplaatsen in de tijd !
Nogmaals bedankt.

Het H.Hart ziekenhuis heeft al opgehouden te bestaan in 1968 en is overgegaan naar het "nieuwe"Maas ziekenhuis, dat onlangs ook af gebroken is.
In het oude Maasziekenhuis heb ik nog 6 weken als patiënt "gebivakkeerd", daarom ken ik een luguber detail over de lift, genoemd door Marius.
Er was maar èèn lift en die moest altijd beschikbaar blijven voor noodgevallen! Dus wanneer er een patiént was overleden werden er verpleegsters geposteerd op elke hoek in het trappenhuis, om er voor te zorgen, dat de route veilig was. Maar zo kwam er een begrafenis ondernemer zonder hulp, om samen de baar te dragen, wat toch al moeilijk was via de trappen afgang. Hij legde de overleden persoon over zijn schouders en liep zo snel mogelijk de trappen af!

Excuses, ik bedoel natuurlijk, dat ik in het oude H.Hart ziekenhuis heb gelegen.

Wat een verhaal Kees!
De begrafenisondernemer wist dus waarschijnlijk de weg in dit ziekenhuis ook niet echt en moest wel een oplossing bedenken.
Nood breekt wetten, zou je zeggen.
Bedankt Kees, voor je mooie verhaal.

Ongeveer 1948 ik was een jaar of vier ging ik met mijn vader achter op de fiets met de beentjes in de fietstassen naar het H.Hart ziekenhuis om mijn amandelen te knippen , en dat ging als volgt : ik meen dat het onder in het gebouw was ik kreeg een soort rubberen cape om en een soort lampenkapje op mijn hoofd en verder weet ik alleen nog maar dat ik weer op de fiets terug naar huis ging of het pijn deed kan ik mij niet meer herinneren .

Bedankt voor je reactie Willy, gelukkig is deze operatie geen blijvende vervelende herinnering geworden voor je. Het voordeel van op jonge leeftijd dit ondergaan, denk ik?

In de jaren dat ik op de Mulo zat belandde ik in het H.Hartziekenhuis om een vlies door te laten prikken wat voor het trommelvlies was gegroeid. (stilzitten was al niet mijn sterke kant op school, en dit doof zijn en niet bij de les zijn had dus een geldige reden, maar ik heb er in eerste instantie nogal eens voor op mijn kop gehad omdat de desbetreffende lerares me niet geloofde). Ik herken het verhaal van die grote trap die naar de kelderverdieping ging. Nu zou je het de polio noemen. En daar óók kennis gemaakt met die grote zwarte geribbelde stofzuigerslang en zo'n joekel van een mondstuk dat je kats van de wereld hielp. Toen ik weer wakker werd was ik nog druk aan het voetballen, jammer, ik moest bij mijn vader achter op de fiets weer op St. Tunnis aan. Hoorde trouwens thuis ook wel eens verhalen over de kapnonnen zoals ze die toen ietwat oneerbiedig noemden. Het waren wel kundige verpleegsters maar of ze nou altijd straalden van vriendelijkheid is twijfelachtig bij een dergelijke benaming. Aan de andere kant van het grasveld voor het ziekenhuis stonden in de vijftiger jaren van die zwarte barakken die bij het ziekenhuis hoorden.

Beste Anny, bedankt voor het delen van jouw herinneringen aan het Heilig Hartziekenhuis. Ik kan me goed voorstellen dat de foto niet alleen maar vrolijke verhalen oproept. Hopelijk hebben de nonnen je verder kundig geholpen en is de behandeling wél aangeslagen...

Ik woonde in Cuyk en voor medische ingrepen ging je naar Boxmeer waar ook ik mijn amandelen werd geholpen. De narcose was inderdaad het masker met een vieze smaak die me nog jaren is bijgebleven. In 1962 aan de knie geopereerd door de bekende specialist DR Schonk en 14 dagen boven de hoofdingang op een kamer gelegen. Wat mij ook is bijgebleven, dat je na het eten s'middags verplicht ging rusten. Nu niet denkbaar? verplicht, maar er is wel meer veranderd.

Daar heb je zeker gelijk in, Hans, er is heel veel veranderd. Na een knie-operatie word je nu vast ook veel eerder naar huis gestuurd. Heb je wel goede herinneringen aan de verpleegkundigen daar en de zorg die je kreeg?

Mijn moeder is hier in oktober 1966 in haar opleiding tot verpleegkundige daar, door de waskoker 18 meter naar beneden gevallen naar de kelder. Desondanks heeft zij warme herinneringen aan de ontspanningsruimte in de vier en halve maand dat ze daar lag om te revalideren.

Op de vraag..heb je goede herinneringen aan de verpleegkundige? Ja maar er waren in die tijd HEEL veel nonnen en dat was toch een andere wereld dan de huidige. Maar als kind heb je daar niet zoveel moeite mee, had ook te maken met het respect dat er toen was.

Jee Lidy, wat een enorme val moet dat zijn geweest! Heeft je moeder daar geen blijvend letsel aan overgehouden? En wat sterk van haar dat ze dan toch warme herinneringen koestert, mooi om te lezen.

En Hans, bedoel je ook dat er veel verschil was tussen de nonnen onderling? Of dat je daar sowieso met andere ogen naar keek in die tijd?

Hallo Marilou,
Jazeker wel. Haar heup en bekken hebben een flinke klap gehad met de val. Maar dat heeft haar niet weerhouden voor een mooi leven op te bouwen!
Weet jij of er nog ooit een reünie komt?

Dat is goed te horen, Lidy. Nee, ik heb geen idee of er een reünie komt, maar ik heb al wel gemerkt dat deze site vaak als aanjager werkt om zoiets te organiseren. Dus wie weet... ;)

Als kind keek je toch met een respect naar nonnen daar zou je tegenwoordig waar dan ook de huidige maatschappij ook een plezier mee doen. En inderdaad er waren ook verschillen tussen de nonnen maar dat is mens eigen toch ?

Dat is ook weer zo, Hans. We merken op onze internatenkaart dat dat wel vergaande gevolgen kan hebben, met wie je als kind te maken kreeg. Maar geen mens is hetzelfde, dat klopt (en dat is maar goed ook).