
Chat is online op maandag t/m vrijdag van 10.00 - 16.00 uur en van 19.00 - 22.00 uur.
Op dit moment zijn we offline. Je kunt je vraag stellen via e-mail of WhatsApp: 06-12887717 (alleen berichtjes)
Meer informatie over de chat-service? Klik hier
Chat is online op maandag t/m vrijdag van 10.00 - 16.00 uur en van 19.00 - 22.00 uur.
Op dit moment zijn we offline. Je kunt je vraag stellen via e-mail of WhatsApp: 06-12887717 (alleen berichtjes)
Meer informatie over de chat-service? Klik hier
Tot die tijd had het veerhuis aan de Engelense oever gelegen. Somers woonde echter aan de Dieskant, de Empelse zijde van de Dieze. Vanaf die oever zouden hij en zijn nakomelingen meer dan een eeuw lang het veer bedienen.
Dit schilderij uit 1863 (klik voor vergroting) toont de veerman in volle inspanning. Hij boomt zijn platte pont van Engelen naar de Empelse kant met twee passagiers en hun paard en wagen aan boord. Rechts is de bebouwing aan Engelense kant zichtbaar, links de molen aan de Empelse oever van de Dieze, in de verte ontwaart men nog vaag de contouren van de Bossche Sint-Jan.
Achter dit idyllische plaatje gaat een minder rooskleurige realiteit schuil. Klachten over de slechte toestand van de pont leidden in 1864 tot correspondentie tussen provincie, de beide gemeentes en de eigenaar van het veer. Een verzoek van die laatste voor een bijdrage in de kosten van een nieuwe of vernieuwde pont werd echter afgewezen.
Ook in de jaren dertig van de vorige eeuw was de veerman nog steeds op eigen spierkracht aangewezen. Ging het om een enkele voetganger, dan ging de overtocht per roeiboot. Bij grotere vrachten als paard en wagen of automobiel, werd de pont ingezet. Inmiddels was wel een kabel tussen beide oevers aangebracht, maar nog steeds moest de veerman met een speciaal soort handgreep de pont langs die kabel naar de overzijde trekken.
Het veer bracht steeds minder op. De eigenaresse, de weduwe Somers-van de Griendt, vroeg de gemeente Empel en Meerwijk in de jaren vijftig van de vorige eeuw herhaaldelijk om ondersteuning in de kosten. De opbrengsten waren immers inmiddels aanzienlijk minder dan de onderhoudskosten.
Hierdoor kon ze geen mannelijke kracht inhuren en moest het veer “door mijn jongste dochter bediend worden, hetgeen dit meisje niet langer vol kan houden”.
De weduwe onderstreepte het belang van het veer, met name voor de bewoners van de Dieskant, die in Engelen school en kerk bezochten. Tevergeefs, want de gemeente weigerde met geld over de brug te komen. Op 18 juni 1958 nam de eigenaresse het veer dan ook uit de vaart.