Vanouds kende Boxmeer twee veren over de Maas. Bij huis Mazenburg lag het Klein of Mazenburgs Veer en stroomafwaarts, op de grens met Beugen, het Groot Veer richting Heijen. Rond 1900 voer er ook een voetveer vanaf de Loerangel over de Maas.
Het Groot Veer, ook wel “het Steijl” genoemd, wordt al in 1335 vermeld. Het veerrecht behoorde aan de Heer van Boxmeer, die het verpachtte. In de negentiende eeuw was het aanvankelijk een Rijksveer.
In 1875 gaf de pachter er de brui aan: het veer leverde niet genoeg op om van te kunnen leven. Een nieuwe pachter werd niet gevonden. Hierop kochten Boxmeer en buurgemeente Beugen en Rijkevoort het veer van het Rijk. Eerst werd er alleen per roeiboot overgezet, maar op 1 mei 1876 ging de pont weer varen.
Een staaltje marketing avant la lettre gaf het hernieuwde veer een vliegende start: advertenties in Duitse kranten leverden een stroom Rijnlanders op die ter bedevaart naar het H. Bloed gingen. Het veer bracht weer geld op. In 1895 kwam er een ijzeren gierpont voor de houten pont in de plaats, en in 1926 een stalen pont.
Door de aanleg van het stuw- en sluizencomplex bij Sambeek nam de stroming bij het Boxmeerse veer sterk af. Daardoor verliep de overtocht per gierpont veel trager dan voorheen. Omdat een motorbootje aan de pont koppelen onvoldoende tijdwinst opleverde, kreeg de pont in 1929 een zware motor.
In de meidagen van 1940 bracht het Nederlandse leger de pont tot zinken. Tijdens de bevrijding in 1944 raakte het veerhuis ernstig beschadigd. Pas begin 1947 werd er weer geregeld gevaren met een nieuwe, bredere en langere veerpont, die voldeed aan de groeiende eisen van het moderne verkeer.
Maar het einde van het veer was toch in zicht. De opening van de verkeersbrug tussen Oeffelt en Gennep in 1955 zorgde voor een sterke daling van vooral het aantal auto’s bij het Boxmeerse veer. De pont ging aan de ketting. Voetgangers en fietsers werden voortaan per motorboot overgezet, niet meer dag en nacht, maar alleen nog op gezette tijden. Ook dat bleek niet rendabel en in 1960 gooide veerman Jan Beckers het bijltje erbij neer.
Ondanks protesten en initiatieven in de daaropvolgende jaren om het veer te herstellen, is dat uiteindelijk nooit meer gebeurd. Alleen in 1981 heeft er nog eens dertien weken een noodpont gevaren vanaf de oude veerstoep naar Mazenburg.
Mijn Opa, Sjang van Daal is met zijn tweelingbroer, Gerard, geboren op "t Grootveer" (30-5-18910)zoals het toen genoemd werd. In onze familie hebben we een gedicht waarin staat: "op 't Grootveer te Boxmeer, is heden een tweeling geboren"
Zijn ouders waren destijds café en pontbaas. Ik weet niet of het destijds hun eigendom was.
Marilou Nillesen
bhiczei op 13 oktober 2014 om 09:23
Dag René, excuses voor de late reactie... maar we zijn benieuwd hoe het hele gedicht over de tweeling gaat. Het klinkt als een bijzonder verhaal!
Marilou Nillesen
bhiczei op 14 oktober 2014 om 14:49
Het Groot Veer, ook wel “het Steijl” genoemd, wordt al in 1335 vermeld. Het veerrecht behoorde aan de Heer van Boxmeer, die het verpachtte. In de negentiende eeuw was het aanvankelijk een Rijksveer.
In 1875 gaf de pachter er de brui aan: het veer leverde niet genoeg op om van te kunnen leven. Een nieuwe pachter werd niet gevonden. Hierop kochten Boxmeer en buurgemeente Beugen en Rijkevoort het veer van het Rijk. Eerst werd er alleen per roeiboot overgezet, maar op 1 mei 1876 ging de pont weer varen.
Een staaltje marketing avant la lettre gaf het hernieuwde veer een vliegende start: advertenties in Duitse kranten leverden een stroom Rijnlanders op die ter 
In de meidagen van 1940 bracht het Nederlandse leger de pont tot zinken. Tijdens de bevrijding in 1944 raakte het veerhuis ernstig beschadigd. Pas begin 1947 werd er weer geregeld gevaren met een nieuwe, bredere en langere veerpont, die voldeed aan de groeiende eisen van het moderne verkeer.
Maar het einde van het veer was toch in zicht. De opening van de 
