Klusjesman

Op aan dag was mijn vader samen met onze Jan en Cor Engels achter de zaal een muurtje aan het metselen. Nu kon mijn vader ook eens “de kachel aanmaken” met Toontje. Toen Toontje passeerde vroeg mijn vader: “zeg Toontje, in welk jaar was dat ook al weer dat gij in Duitsland hebt gewerkt ?”

Uiteraard had hij het verhaal al dikwijls gehoord over de periode dat Toontje in zijn jonge tijd in Duitsland had gewerkt. Hij was daar bij een Gemertse familie Konstanz in de kost geweest.

Toontje ging op één knie zitten en vertelde het hele verhaal. Als een van de dochters van Frans Tevoren langs kwam en aan Toontje iets vroeg, zei heel vinnig: “verrekt als ge wilt, da doe ik niet.” Het was niet dat hij het klusje niet wilde doen, maar zijn verhaal was nou eenmaal nog niet af. Zodra het af was, ging hij weer aan het werk.

Om een uur of drie zei Cor Engels: “zeg Toontje, die familie Konstaan waar gij in de kost bent geweest, hadden die een broer in Beek?” Cor sprak de naam expres verkeerd uit. “Nee,” zei Toontje en ging weer op één knie zitten en hetzelfde verhaal werd weer van voor af aan verteld. De drie rotzakken stonden achter de muur te lachen.

Op een dag had Frans Tervoren stookhout gekocht in den Oliekelder, Toontje ging het met de handwagen halen. Na drie ritjes weigerde hij verder. Als hij iets duidelijk wilde maken, was het meestal half mopperend. “Ik doe het niet. Ik schei er mee uit. Ik doe het niet meer.” “Wat is er aan de hand,” vroeg Frans. “Ik kom iedere keer langs Verhappen.” O,” zei Frans, “is het dat.” Hij pakte de fiets, reed naar cafe Verhappen en zei: “geef Toontje telkens maar twee borrels, ik kom wel een keer afrekenen.” De zaak was opgelost.