“Unne struper ben ik echt nie,” zei Bartje van Wijk. “Ik zorg alleen goed voor het eten, voor mijn vee, mijn vrouw en mijn kinderen.” Het was op een mooie avond in het voorjaar, de buurman zat op de vensterbank aan de straat, toen Bartje met een sikkel in zijn hand achter het huis uit kwam.
Hij vertelde aan de buurman dat hij wat gras ging halen voor zijn kalf. Dat gras groeide schuin tegenover, het was een malse strook gras tussen een weitje en het gemeentehuis . Na een twintig minuten kwam hij voldaan terug met een flinke arm lang gras. “Zo,” zei de buurman, “gé hed flink ingesloan! Hier kunde gullie en het kalf wel unne dag van eten.” “Hoe witte gé dé nauw?” “Omdé er een pòr flinke oren van unne hoas onder het graas uit hangen.” “Ò,” zei Bartje, “tegen niemand zeggen, dan zak um wè omhoog trekken” en hij stiefelde snel achter het huis.
Was dit maar de laatste keer geweest dat hij hier voer ging halen! Het was al donker en op het gemeentehuis was nog iemand aan het werk die op een gegeven moment een hoogtonig gegil hoorde. Ze durfde niet naar buiten en belde de politie. Die kwam juist op tijd om Bartje een konijn uit de klem te zien halen. Hij was op heterdaad betrapt, moest voor de rechter komen en werd beboet met fl.20,- en verbeurdverklaring van de klemmen.
“Ho ho, mijnheer de rechter,” zei Jenna zijn vrouw die ook mee gekomen was. “Dit vind ik toch wel erg stom van jou! Die fl. 20,- is erg , maar die klemmen, daar ben ik het niet mee eens. Want zonder kunde onze Bart nooit meer vangen en krijg ik niks meer in de pan!!”
Bartje verlegde zijn terrein naar de Essebaan, hier had hij een weitje met een beestje lopen dat hij ‘s avonds ging melken. Hij had twee kleine kannetjes voor op zijn fiets en een emmer. Eén kan voor de melk en de andere, wat zou je denken? Hier hadden ze hem ook snel op de korrel! Maar hij had ze door en was ze te slim af. Toen hij klaar was met melken, ging hij zijn strikken af en bij de eerste, kort aan de weg, ging hij op zijn knieën zitten en begon hardop tegen het konijntje te praten: dat het even flink moest zijn, en dat het zo gebeurd was! Gelijk toen hij het konijn uit de strik haalde, werd hij al in de kraag gegrepen en de boswachter zei: “ik heb je betrapt op het vangen van wild.” “Witte gé wel wa wilt is? Dees konijn nie, went des unne opgezette, hier zit strooi in!”
Het was Koninginnedag en Bartje had voorgenomen om zijn fiets te versieren en mee de kenderoptocht mee te lopen. Bij elke kruising van de spaken van zijn fiets had hij een staartje zitten van een konijn. Om het stuur en de stang zaten niks als schuimpjes die hij aan een draad had geregen. Die waren allemaal voor de kinderen. Zij mochten ze er afhalen en opeten. En, zo zei hij, voor diegenen die hem op de hielen zaten, had hij twee hazenachterpoten, elk op een fietsspaak gestoken, schuin uit zijn fietstas steken. Dan kunnen ze er maar van denken wat ze willen!!
Bartje was een dorpslegende. Een mooi geschilderd portret van hem kan je vinden in het gemeentehuis.
Schilderij Bartje van Wijk, ingestuurd door Jo van Wijk
Mieke v d Ven van der Pluijm
zei op 22 juni 2018 om 15:19
Dat was mijn opa
Marilou Nillesen
bhiczei op 22 juni 2018 om 17:32
Dan moet het wel bijzonder zijn om hem hier tegen te komen, of niet Mieke?
Herken je je opa in het verhaal? Of wil je zelf nog herinneringen aan hem hier delen? Wij zouden dat zeer op prijs stellen!
jo van wijk
zei op 21 augustus 2019 om 17:34
dit was ook mijn opa
Het scilderij is geschilderd door Jan Cuppen die toendertijd in helvoirt woonde en de opdracht van de gemeente Helvoirt gekregen om Bartje af te beelden als een echte brabantse keuterboer met een zicht(zeis met korte steel voor het maaien van koren) over zijn schouder. Het schiderij is in het gemeentehuis,waar het in de hal hing, ooit beschadigd. Dit is toendertijd door de kunstenaar Jan Cuppen weer hersteld Het schilderij heeft tot dat de gemeente Helvoirt samengevoegd werd met Haaren Esch En Biezenmortel in het gemeentehuis gehangen. Daarna heeft het in het ouderenhoom Den Hof gehangen,tot Den Hof plaats moest maken voor Het HelvoirThuis.Helaas was daar geen plaats voor deze markante Helvoirtenaar en is het schilderij bij mijn broer Bart van Wijk terecht gekomen en daar kunnen wij het nog steeds bewonderen
Marilou Nillesen
bhiczei op 22 augustus 2019 om 09:11
Ah, het schilderij heeft op zichzelf dus al een hele geschiedenis, Jo. Het maakt ons wel heel nieuwsgierig... Zou het mogelijk zijn een foto van het schilderij naar info@bhic.nl te mailen? Dan zetten we het graag bij het verhaal.
Hij vertelde aan de buurman dat hij wat gras ging halen voor zijn kalf. Dat gras groeide schuin tegenover, het was een malse strook gras tussen een weitje en het gemeentehuis . Na een twintig minuten kwam hij voldaan terug met een flinke arm lang gras. “Zo,” zei de buurman, “gé hed flink ingesloan! Hier kunde gullie en het kalf wel unne dag van eten.” “Hoe witte gé dé nauw?” “Omdé er een pòr flinke oren van unne hoas onder het graas uit hangen.” “Ò,” zei Bartje, “tegen niemand zeggen, dan zak um wè omhoog trekken” en hij stiefelde snel achter het huis.
Bartje verlegde zijn terrein naar de Essebaan, hier had hij een weitje met een beestje lopen dat hij ‘s avonds ging melken. Hij had twee kleine kannetjes voor op zijn fiets en een emmer. Eén kan voor de melk en de andere, wat zou je denken? Hier hadden ze hem ook snel op de korrel! Maar hij had ze door en was ze te slim af. Toen hij klaar was met melken, ging hij zijn strikken af en bij de eerste, kort aan de weg, ging hij op zijn knieën zitten en begon hardop tegen het konijntje te praten: dat het even flink moest zijn, en dat het zo gebeurd was! Gelijk toen hij het konijn uit de strik haalde, werd hij al in de kraag gegrepen en de boswachter zei: “ik heb je betrapt op het vangen van wild.” “Witte gé wel wa wilt is? Dees konijn nie, went des unne opgezette, hier zit strooi in!”
