Vroeger ontbrak bij veel gebouwen en boerderijen de dakgoot. Zonder meer was dat het geval bij een dak gedekt met stro of riet. Hierdoor ontstond na enkele jaren een beschadiging onder aan de muur. Het hemelwater dat van het dak droop, spatte beneden uiteen en kaatste, vermengd met het aanwezige zand, tegen de muur of tegen het aanwezige hout.
De (schuur)deur reikte meestal tot enkele centimeters welstandboven de grond: het materiaal bleef hierdoor lang vochtig, bij hout ontstond rot en bij steen kreeg je mosgroei. Daarom werden tijdens de bouw voor de eerste veertig cm ringovenstenen gebruikt, een harder gebakken steen. De voeglaag werd in een betere kwaliteit cement uitgevoerd. Ook werden muren aan de zijde van de ‘drup’ op een bepaalde hoogte voorzien van een cementlaag. En voor het optrekkend vocht werd vroeger bij het metselen berkenbast op de fundering gelegd, later werd dat ook wel een laag lood.
Het repareren van de onderzijde van de huisdeur of schuurdeur zoals de schets laat zien, noemde vader: Òn Skiete. Hij heeft op die manier talloze deuren opgeknapt. De eerste afbeelding is uit het boekje van Hans Bouwma, Leve het Oude Ambacht. Het was een tijdrovend karwei en werd ter plaatse uitgevoerd, in de huidige tijd een kostbaar werk.
Er werd helemaal niet geschoten, maar er waren wel meer rare uitdrukkingen. Zo was “een deur afhangen” een deur passend aanbrengen, maar vader hing wel eens letterlijk de deur af, nadat we in de winter een binnendeur telkens open lieten staan.
Het benodigde hout voor een karwei werd thuis aan een romboer, een melkrijder, meegegeven die het op de plaats van bestemming bracht, want zij brachten dagelijks een bezoek aan de tegenovergelegen zuivelfabriek.
Om deze overlast te voorkomen wordt tegenwoordig meestal op de plaats van den drup een sleuf van zo’n dertig cm breed en enkele centimeters diep uitgegraven die daarna wordt opgevuld met een laag schelpen of grint, zoals op de foto is te zien.
Een waterdruppel is zwaarder dan een regendruppel (± 0,05 gram) en holt na jaren door zijn val zelfs een harde steen uit. Als er een dakgoot aanwezig was, werd het kalkarme en daardoor zachte water meestal naar een put geleid en gebruikt bij het ramen wassen en voor het linnengoed.
Dank je Rien, heel leuk om te lezen en leuk dat je aan ons dacht!
Rini de Groot
zei op 21 mei 2017 om 15:47
Een van de gebouwen staande op de Zelderse Driessen (Ven-Zelderheide)
gelegen ten oosten van Gennep, ontdekte ik vanmorgen een dergelijke
reparatie van een schuurdeur.
Rini
zei op 15 augustus 2017 om 20:28
De laatste zin van het verhaal:
‘Als er een dakgoot aanwezig was, werd het kalkarme en daardoor zachte water meestal naar een put geleid en gebruikt bij het ramen wassen en voor het linnengoed.’
De wens van vader, dat de erwten voor de soep in regenwater geweekt werden.
Rien Wols bedankt voor het toevoegen van de actuele afbeelding,
genomen 21 mei jl.
De (schuur)deur reikte meestal tot enkele centimeters 
Om deze overlast te voorkomen wordt tegenwoordig meestal op de plaats van den drup een sleuf van zo’n dertig cm breed en enkele centimeters diep uitgegraven die daarna wordt opgevuld met een laag schelpen of grint, zoals op de foto is te zien. 
