Slingerapen

Mijn broer Tinus was veruit de beste klimmer van De Raam en omstreken. Hij was snel, sterk, zelfverzekerd en atletisch. Van hem heb ik veel geleerd op dit gebied, maar zijn niveau heb ik bij lange na niet gehaald, omdat ik niet zo veel lef had.

In bomen klimmen was de basistechniek. Voor gevorderden  was er het overspringen van boom naar boom. Niet zoals de eekhoorntjes die gewoon van boven in een boom wegspringen en een paar meter lager terechtkomen in hun boom naar keuze. Bij die sprong maken zij efficiënt gebruik van hun vermogen om te zweven door zich zo breed mogelijk te maken en de voor- en achterpootjes ver naar buiten te strekken.

Die techniek hebben wij nooit proberen te evenaren. Wij als mensen, en ook als kinderen, zijn simpelweg bakstenen als we van een boom wegspringen. Dat merkte Jan Kivits, die ook probeerde van boom te verwisselen. Hij plofte loodrecht meters naar beneden en landde op zijn rug. Gelukkig is de grond in een bos meestal een zacht verend tapijt. Jan was in elk geval niet doodgevallen, want hij kermde erbarmelijk: “Munnen buik, munnen buik!” Ja Jan, wel goed kijken hoe het moet, hè! Het is goed afgelopen, hoor. Jan werkte zich wel vaker in de nesten.

Bijvoorbeeld bij het incident met het kalf. Mijn moeder was bij ons thuis degene die de kalveren witterde. Witteren is dialect voor melk te drinken geven. Zolang de kalfjes gewitterd werden, hadden ze, net als babies, een sterke zuigbehoefte. Je kon dan gewoon je hand aanbieden en het kalf zoog zo krachtig dat je hele hand zomaar in zijn bek verdwijnen kon. Maar net zoals babies krijgen kalveren ook tanden. En daar had Jan even niet op gerekend! Hij stak dus ook zijn hand als een volleerde pro  in de bek van een kalf en dat hapte gretig toe. Vloekend probeerde Jan zijn hand terug uit de bek van het kalf te krijgen, hetgeen hem bloedende, afgekloven vingers opleverde. Jankend is ie naar mijn moeder gelopen, die bitter weinig medelijden toonde met deze domme actie. Of ze Jans bloeden gestelpt heeft, weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat Jan meer ontzag kreeg voor die aaibare kalfjes met hun sterke zuigbehoefte. Die boeren en boerinnen waren niet zachtzinnig.

Terug naar de slingerapentechniek van onzen Tinus de Superaap. Het was een kwestie van gewoon boerenverstand om voor dit doel een paar bomen uit te zoeken die niet te ver van elkaar afstonden en die nog een jeugdige buigzaamheid bezaten. Vervolgens klom je zo hoog als je durfde de boom in van waaruit je vertrek gepland was, bracht de boomtop in beweging, ongeveer zoals je een schommel ook in beweging brengt, door steeds je gewicht te verplaatsen op het juiste moment, zodat een slingerende beweging ontstond. Als de boomtoppen tegen elkaar aan zwiepten, zette je af van de boom waarin je zat en zweefde naar de andere. Dat gaf een enorme kick. Als je dan ook nog je bomen zodanig had uitgekozen dat je meermalen kon overstappen, concurreerde je toch echt enigszins met de eekhoorns.

Wat wij deden was in zekere zin nog veel knapper dan wat slingerapen doen. Wij hadden immers zwaardere lijven, kortere en minder sterke armen en benen, geen grijpvoeten en niet zulke overdreven, opzichtige staarten.

Wat zou ons moeder hiervan gevonden hebben, als ze hiervan getuige was geweest? Hartverzakking? Miskraam? Suïcidale neigingen? Keiharde repressie? We zullen het nooit weten, net zo min als ons moeder het ooit geweten heeft. En dat is maar goed ook.