Pinksteren staat in het teken van de missionering, met in Uden dit jaar de traditionele Trap-in, de 40ste alweer. Op 21 mei 1964, enkele dagen na Pinksteren, nam Marinus afscheid van het ouderlijk huis, kort na de uitreiking van het Missiekruis. Dat was een emotionele dag voor het gezin, ouders en broer.
Tijdens zijn vakantie was de familie weer even compleet geweest. Bij thuiskomst werd de verlanglijst op tafel gelegd: aanschaffen van reserve-onderdelen, materialen en gereedschappen, en er werd de nodige kennis vergaard. Iedereen droeg zijn steentje bij.
Buiten de giften in geld werden soms goederen geschonken en er werd een loterij op touw gezet. In Loosbroek werd bij een boer een overbodige Lister dieselmotor met hamermolen opgehaald. De motor kon tevens dienen als aandrijving voor de rijstpelmolen. In Utrecht was het een scooter. Voor die zaken werden kisten gemaakt die naar de haven van Antwerpen werden gebracht. Als Marinus weer vertrok, nam Moeke thuis afscheid. Zij vond het te zwaar, maar was wel altijd aanwezig op de luchthaven bij het afhalen.
Bij de eerste bootreis, in ’58, werd de evenaar gepasseerd en onderging hij het Neptunusritueel. Tot schrik van de kapitein zat Marinus boven in de mast, maar na afloop was er een oorkonde. Nu was het alweer de derde reis. De missiepost was gelegen aan de Congorivier. Zijn oogappel was Klein Treeske, Theresia van Lisieux, patrones van de missie. Samen met broer Jan en de bevolking bouwde hij scholen en kerkjes. Jan en Marinus waren buiten hun timmervak al snel allround vakman in metselen, stukadoren, auto’s repareren, lassen enz. Behalve de gebouwen maakten ze ook de inboedel, zoals schoolborden en school- en zitbanken.
Vroeger was het afscheid voor levenslang, daarna werd het acht jaar en langzaam werd dat drie jaar. Bij vakantie werd meestal het vliegtuig van Sabena genomen met landing in Zaventem en soms de overstap in een helikopter, die op Heliport aan de Boutenslaan in Eindhoven landde. In 1960 was de thuiskomst minder leuk: gevlucht, met alleen de kleding nog als enigste bezit. Het ergst was nog het moeten achterlaten van de bevolking. Voor hun ontbrak voortaan alle medische hulp, onderwijs en werk.
Hierbij foto’s van het vertrek uit Antwerpen vijftig jaar geleden per boot naar de Belgische Congo.
Vader kijkt naar zijn zoon staande op de boot, al gekleed in tropenkleding, en mijmert “zien we elkaar nog ooit in levende lijve terug, maar het is zijn keuze en levensroeping.” Marinus schreef een berichtje op papier en hield dat voor de patrijspoort, wij lazen dat met de kijker vanaf de kade en beantwoordden dat met gebarentaal.
Dan hét moment: het stoomsignaal klinkt, de trossen worden losgegooid, de Leopoldville glijdt langzaam van de kade, een wuivende hand en de stalen kolos eindigt in een stip - aan beide zijden vallen tranen. Stil verlaten we de kade en gaan op weg naar huis, daar wachten de achterblijvers op de afloop en in de komende dagen op bootpost. En Marinus, hij ontmoet zijn broer weer in Congo.
Afscheid nemen is altijd zwaar, de belangstelling was
nu een stuk kleiner dan december een jaar eerder.
Op 18 december 2017 schreef ik het verhaal, ’Helikopter, én gezin de mist in.’ De aankomst voor bovenstaande vakantie.
Lisette Kuijper
bhiczei op 20 december 2017 om 09:46
Ik kan me goed voorstellen dat het voor jullie als gezin erg moeilijk was om telkens afscheid te nemen. Wel mooi dat hij tijdens deze missies veel voor de lokale bevolking heeft kunnen betekenen. Hartelijk dank weer voor dit prachtige verhaal, Rini!
Tijdens zijn vakantie was de familie weer even compleet geweest. Bij thuiskomst werd de verlanglijst op tafel gelegd: aanschaffen van reserve-onderdelen, materialen en gereedschappen, en er werd de nodige kennis vergaard. Iedereen droeg zijn steentje bij.
Als Marinus weer vertrok, nam Moeke thuis afscheid. Zij vond het te zwaar, maar was wel altijd aanwezig op de luchthaven bij het afhalen. 
Hierbij foto’s van het vertrek uit Antwerpen vijftig jaar geleden per boot naar de Belgische Congo. 
